سازگاری زناشویی، به احساسات عینی از خشنودی، رضایت و لذت تجربه شده توسط زن و شوهر اطلاق می شود که می تواند انعکاسی از میزان شادی افراد از روابط زناشویی و یا ترکیبی از خشنود بودن به واسطه ی بسیاری از عوامل مختص رابطه زناشویی باشد؛ از این رو، شناسایی عوامل زمینه ساز آن از اهمیت بالایی برخوردار است. پژوهش حاضر با هدف پیش بینی سازگاری زناشویی ...
بیشتر
سازگاری زناشویی، به احساسات عینی از خشنودی، رضایت و لذت تجربه شده توسط زن و شوهر اطلاق می شود که می تواند انعکاسی از میزان شادی افراد از روابط زناشویی و یا ترکیبی از خشنود بودن به واسطه ی بسیاری از عوامل مختص رابطه زناشویی باشد؛ از این رو، شناسایی عوامل زمینه ساز آن از اهمیت بالایی برخوردار است. پژوهش حاضر با هدف پیش بینی سازگاری زناشویی بر اساس جهت گیری مذهبی، راهبردهای مقابله ای و ویژگی های شخصیتی انجام گرفت. پژوهش حاضر از نوع توصیفی - همبستگی بود. 266 نفر از کارکنان دانشگاه کاشان به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه جهت گیری مذهبی بهرامی، پرسشنامه راهبردهای مقابله ای اندلر و پارکر، پرسشنامه ویژگی های شخصیتی هگزاکو و پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر پاسخ دادند. نتایج نشان داد که سازگاری زناشویی با جهت گیری مذهبی و راهبردهای مقابله ای مساله مدار و اجتنابی رابطه مثبت معنی دار دارد و با شیوه های هیجانی همبستگی منفی معنی دار دارد. هم چنین نتایج نشان داد که بین صفات توافق پذیری، وظیفه شناسی و صداقت و فروتنی و سازگاری زناشویی همبستگی معناداری وجود دارد. بر اساس این یافته ها می توان گفت که جهت گیری مذهبی، راهبردهای مقابله ای کارآمد و صفات شخصیت نقش مهمی در تعیین میزان سازگاری زناشویی دارند. نتایج تلویحا نشان می دهد که توجه به ایمان به توجه، استفاده از راهبردهای مقابله ای کارآمد و صفات شخصیت می توان رضایت و کیفیت زندگی زناشویی را ارتقا بخشید.
مقدمه و هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت‌های اجتماعی بر سازگاری فردی-اجتماعی و تاب‌آوری دانش آموزان پسر مقطع متوسطه انجام شده است. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر نیمه تجربی با گروه آزمایش، گروه گواه و طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان مراجعه کننده به مرکز مشاوره آموزش و پرورش غرب تهران انتخاب ...
بیشتر
مقدمه و هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت‌های اجتماعی بر سازگاری فردی-اجتماعی و تاب‌آوری دانش آموزان پسر مقطع متوسطه انجام شده است. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر نیمه تجربی با گروه آزمایش، گروه گواه و طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان مراجعه کننده به مرکز مشاوره آموزش و پرورش غرب تهران انتخاب شدند. از بین آن‌ها نمونه‌ای به حجم 30 نفر به‌صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه کاربندی شدند. افراد گروه آزمایش، مداخلات 8 جلسه‌ای را به‌صورت گروهی دریافت و افراد گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفتند. هر دو گروه قبل و بعد از آزمایش، مقیاس سازگاری دانش‌آموزان (سینها و سینگ، 1993) و پرسشنامه تاب آوری (کانر و دیویدسون، 2003) را پاسخ دادند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌های به‌دست آمده از روش‌های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که آموزش مهارت‌های اجتماعی بر سازگاری اثر داشته است F= 26/74)، (P < 0/001. همچنین این آموزش میزان تاب آوری را نیز به‌طور معناداری افزایش داده است F= 40/78)، (P < 0/001. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها می‌توان نتیجه‌گیری کرد که آموزش مهارت‌های اجتماعی سازگاری و تاب آوری را در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه ارتقا می‌دهد.
